Sanaya Chavda
Na mijn hele leven in dezelfde stad gewoond te hebben, waagde ik begin dit jaar de sprong en verhuisde naar Nederland. Hoewel ik de afgelopen zomer al een paar maanden had doorgebracht met acclimatiseren in mijn nieuwe land, was het niet gemakkelijk om mijn leven te ontwortelen en het enige huis te verlaten dat ik kende. Het kwam met een scala aan emoties, van schroom tot opwinding. Behalve mijn echtgenoot (voor wie ik verhuisde), was er zelde niemand anders die ik in het land kende.
Het sociale netwerk
Vrienden maken wordt volgens mij lastig als je je studenten tijd achter je hebt gelaten. Voeg daar nog aan toe, een paar maanden na mijn verhuizing bevond ik me midden in de Corona-pandemie en een lockdown. De meeste kennissen die ik sindsdien heb gemaakt, zijn grotendeels via expat groepen op sociale media geweest. De vrouwen van Arnhem Together zorgden ervoor dat ik me thuisvoelde en ik had het geluk dat ik een paar van hun fysieke ontmoetingen had bezocht. Girl Gone International, FEN en een paar anderen hielpen me in contact te komen met andere expats en gelijkgestemden.
Verloren in vertaling
Hoewel Nederland bekend staat als bekwaam in zowel Nederlands als Engels, voel ik me in het nadeel dat ik de lokale taal niet ken. Voor zowel dagelijkse gesprekken als tijdens het zoeken naar een baan. In Arnhem, de stad waar ik woon, wordt grotendeels Nederlands gesproken en zelfs restaurant menu’s zijn bijna altijd in ‘Nederlands’. Gelukkig zijn er apps zoals Google Translate die me te hulp schieten, terwijl ik werk aan het opbouwen van mijn vocabulaire. Ik heb soms het gevoel dat wat meer informatie in het Engels nuttig zou zijn, vooral met betrekking tot gezondheidszorg. De meeste nieuws uitzendingen zijn ook meestal in het Nederlands, met slechts een handvol Engels beschikbaar voor de expat-gemeenschap.
Een thuis vinden
Arnhem verschilt enorm van mijn thuisstad Mumbai, India. En soms mis ik de drukte van thuis. Dat de meeste winkels in het land om zes uur ’s avonds dicht gaan (behalve koopavond) is wel even wennen. Ook, ondanks dat ik aan een hoofdweg woon, kan ik het verkeer nauwelijks horen, iets wat in India ongehoord is. Een bijzonderheid die ik als niet-Nederlander heb opgemerkt, is dat de meeste huizen, zelfs die op de begane grond, gordijnen hebben of helemaal niet. Daardoor heb ik vaak meer van mijn buren gezien dan ik zou willen.
Wat is er met het weer?
Ik ben hier al 10 maanden, maar ik ben nog steeds niet gewend aan het onvoorspelbare weer. Ik denk ook niet dat ik de weer-apps (ja ik heb er een paar – Buienradar, Accu Weather en die van Apple) zo vaak op een dag eerder heb gecontroleerd. Ik ben een paar keer naar buiten gestapt, gewikkeld in een trui en jas, om vervolgens te worden begroet door de felle zon. Andere keren kan een volledig droge dag veranderen in een complete hoosbui.
Een balans bereiken
Als expat voel ik me soms gevangen tussen twee werelden – degene die ik kende van thuis in India en degene die ik hier verken. Ik voel me geen local, maar ik ben ook geen toerist. Hoewel ik niet met zekerheid kan zeggen of ik me al heb aangepast aan de Nederlandse levensstijl, merk ik dat ik voor de lunch naar broodjes reik, een beetje meer lach als de zon schijnt en langzaam maar zeker de moed verzamel om te gaan fietsen.